28 km na północ od Grodna
Rejon grodzieński
Zespół dworski w dawnym majątku ziemskim. Położony niedaleko Niemna, na jego lewym brzegu. Według źródeł archiwalnych dwór założony został w XVIII w. Majątek należał do sędziego grodzkiego Jana Morossa. W pierwszej połowie XIX w. przeszedł we władanie rodziny Sobolewskich, a od końca wieku XIX należał do Tukałłów. Jadwiga Tukałło z Sobolewskich w końcu XIX w. ufundowała w Sylwanowcach kościół.
Według spisu ziemian z 1930 r. majątek Walerego Tukałły w Białych Błotach wraz z folwarkami Dobrowola, Mońkowce i Michałowo liczył 933 hektary. Majątek należał do Tukałłów do września 1939 r.
Zachował się zbudowany w drugiej połowie XIX w. parterowy dwór z przylegającym do niego piętrowym skrzydłem bocznym. Brak źródeł dotyczących wyposażenia wnętrz dworu. Od tylnej strony dworu w płytkim wąwozie płynie strumyk. Przed wojną była na nim tama, którą zamykano i organizowano tam kąpielisko.
Białe Błota. Schody prowadząće na piętro dworu. Stan z 2012 r. 
Białe Błota. Piętrowe skrzydło dworu od strony tylnej. Stan z 2013 r. 
Białe Błota. Widok dworu od tyłu. Stan z 2012 r. 
Białe Błota. Widok ogólny dwru. Stan z 2013 r.
Dwór otacza park krajobrazowy z częściowo zachowanym starym drzewostanem i aleją lipową. Do niedawna w budynku dworu mieściła się szkoła podstawowa. Obecnie budynek nie jest użytkowany. Zachowała się część dworskich zabudowań gospodarczych. Część z nich nadal wykorzystywana jest przez miejscowy kołchoz.
Białe Błota. Budynek gospodarczy. Stan z 2013 r. 
Białe Błota. Teren dworu. Stan z 2013 r.
Według Stanisława Sienkiewicza pochodzącego z parafii Sylwanowce, w 1939 r. sowieci chcieli zastrzelić Tukałłę. Przyprowadzili go nad brzeg Niemna, aby wykonać wyrok śmierci. Uratował się dzięki dobrej znajomości rzeki. Dobrze pływał i mógł długo przebywać pod wodą. Zanurkował i wypłynął w przybrzeżnych trzcinach. Jakiś czas ukrywał się u służby z majątku, potem przedostał się do strefy okupacji niemieckiej. Po wojnie mieszkał w Polsce. Zgłaszali się do niego niekiedy potrzebujący, którzy prosili go o pisemne potwierdzenie faktu, że dawniej pracowali w jego majątku. Tego rodzaju dokumenty pozwalały doliczyć lata pracy do emerytury w Związku Radzieckim.